ROZDZIAŁ 1

 KONFRONTACJA

    Krzyki ludzi były na tyle głośne, że nie słyszałam słów przyjaciółki, która stała jedynie dwa kroki ode mnie. Cóż, mimo iż Caldwell nie zaliczało się do miast-gigantów (jak to nazywałyśmy z Andreą oddalony o kilkadziesiąt kilometrów Nowy Jork), to jego mieszkańcy potrafili imprezować, trzeba było to przyznać. A w Sylwestra to już w ogóle.

    Sylwester… Boże. To już rok? Naprawdę minęło okrągłe dwanaście miesięcy, od kiedy wpadłam w ten felerny poślizg i omal nie zginęłam w lodowatych wodach North River?

    No tak. Przecież połowę tego czasu przeleżałam w szpitalu. Bezbronna, niezdolna do mrugnięcia powiekami, poruszenia wargami, wydania nawet cichego jęku… pół martwa. Mózg wciąż  pracował, ale reszta nie chciała wrócić do działania. Moje ciało było tylko skorupą. Skorupą, w której zostałam uwięziona na sześć miesięcy, nieświadoma tego, co się wokół mnie dzieje. W tym czasie zdarzyło się tak wiele…

    Moja starsza siostra, Kourtney, została matką. Mały Chris jest przeuroczy, a mi jest przykro, że nie widziałam go na żywo jako noworodka - zostały mi tylko zdjęcia. Mój brat, Derek, który również jest ode mnie starszy, znalazł chyba swoją wybrankę serca. Z Melanie nie rozstają się  na krok, a za każdym razem gdy ich widzę, jest mi ciepło na sercu, że chociaż on i Kourt znaleźli już swoje miejsce na ziemi. Mi jeszcze do tego daleko.

    W czasie półrocznej „nieobecności”, mój chłopak Ryan wolał zająć się moim największym wrogiem i się z nią miziać w szkolnych schowkach na miotły, niż czekać, aż – cytuję – „raczę otworzyć oczy”. Akurat na jego nieszczęście, obudziłam się po dwóch tygodniach. Derek o wszystkim mi powiedział. Gdy wróciłam do szkoły, Ryan chodził po korytarzach z Amelle za ręce. Na widok jej wylewającego się z bluzki biustu, tlenionych blond włosów i sztucznych rzęs miałam ochotę zwymiotować i wybiec z klasy. Ale musiałam pamiętać o tym, że królowa szkoły się tak nie zachowuje.

    No właśnie. Mimo tego, że leżałam nieprzytomna sześć miesięcy w szpitalu, uczniowie Liceum imienia Richarda Caldwella wciąż mieli do mnie spory szacunek i uważali mnie za przywódczynię. Z tego co słyszałam, to Amelle starała się zająć moje miejsce, będąc święcie przekonana, że przez ten wypadek respekt ludzi do mnie ostro spadł. Nie powiodło jej się. Kiedy tylko przekroczyłam próg szkoły, wianek wielbicieli otoczył mnie jak mur, więc nie miała szansy zrobić mi na złość. Wyglądało na to, że przez to, że przeżyłam tak groźny wypadek, stałam się dla nich pewnego rodzaju bohaterką i odzwierciedleniem odwagi. Nie mam pojęcia dlaczego.

    Ja się tak nie czułam.

    Szczerze mówiąc, zaczęła mnie już męczyć ta wysoka pozycja w szkole. Czasami miałam ochotę nie wyróżniać się z tłumu, wyglądać tak jak Perrie Anderson, ta szara i cicha myszka z pierwszego rocznika, o której istnieniu dowiedziałam się tylko dlatego, że raz potrzebowałam szpiega, a ona była dość szczupła i niska, by zmieścić się w szparze między szafkami w szatni a ścianą i śledzić Ryana. Ale to było tak dawno…

    Jakby minęły wieki, a nie jedynie rok.

    – Avery? Wszystko okej?

    Zamrugałam i spojrzałam na Andreę. Stała obok mnie, w ręku ściskając zamkniętą jeszcze butelkę alkoholowego szampana i wciskając zamarznięty nos w modny, czerwony szalik z delikatnego materiału. Jej ciemne włosy falowały lekko, a stalowoszare oczy zakryła peleryna łez, które chciał wycisnąć wiatr, ale dziewczyna dzielnie z nim walczyła. Nawet fakt, że ma ciemną karnację, nie dał rady ukryć różowych plam na policzkach wywołanych mrozem. Mimo tego wszystkiego, wciąż wyglądała ładnie.

    – Co? Ach… tak, tak. Wszystko okej.

    – Na pewno? Przez chwilę wydawałaś się być… – Zastanowiła się chwilę, szukając właściwego słowa. – Nieobecna.

    - Wydawało ci się – odpowiedziałam, chyba trochę zbyt ostro, bo przyjaciółka odwróciła wzrok i przerwała tę krótką wymianę zdań. Zrobiło mi się przykro. – And, przepraszam, ja nie…

    - Nie musisz przepraszać. – Spojrzała mi w oczy. Wydawała się nie być już urażona. To była jedna z cech, którą lubiłam w niej najbardziej: nie chowała urazy.

    – Po prostu… – westchnęłam. – Po prostu od kiedy wyszłam ze szpitala, cały czas ktoś mnie pyta, czy wszystko okej, czy dobrze się czuję, czy jest w porządku… Ale tak nie jest! – wyrzuciłam z siebie. I tak nie było sensu tego dłużej kryć.

    Zobaczyłam w jej oczach iskierkę zrozumienia. Złapałam się jej, jakbym była rozbitkiem na środku oceanu, a ona ostatnim kołem ratunkowym. Musiałam się w końcu komuś wyżalić. Dusiłam to w sobie zdecydowanie zbyt długo. W szkole i w domu przybierałam maskę obojętności, gdy poruszano temat wypadku, a w nocy leżałam w łóżku i płakałam. Musiałam to z siebie wyrzucić, bo czułam, że od nadmiaru tego żalu, smutku i strachu zaraz wybuchnę.

    Odeszłyśmy na bok, opuszczając rozgadany tłum i usiadłyśmy na ławce kilka metrów dalej, pod wysokim dębem.

    – Nie wiesz, jak to jest, leżeć półmartwa na łóżku w szpitalu przez okrągłe pół roku – zaczęłam niepewnie. - Czasami słyszałam, co do mnie mówicie, tylko kilka słów, same sylaby, cichy szloch… ale to mi wystarczało. Dużo gorzej było, kiedy nie słyszałam nic, byłam pogrążona w ciemności. Cisza była tak gęsta, tak przytłaczająca, tak ciężka… W takich chwilach nie potrafiłam myśleć o niczym innym prócz wypadku. Przypominałam sobie te najgorsze momenty, kawałek po kawałku, a kiedy dochodziłam do momentu, w którym tracę przytomność, wszystko zaczynało się od nowa. I tak w kółko…

    Zorientowałam się, że płaczę, dopiero w chwili, gdy Andrea podała mi chusteczkę. Przyjęłam ją z wdzięcznością, a kiedy zatamowałam łzy, kontynuowałam:

    – Lubiłam, kiedy mnie odwiedzałaś. I kiedy przychodził Derek. I Kourtney. Nie przeszkadzał mi nawet płacz Chrisa, wręcz przeciwnie, odprężałam się przy nim. A później Kourt go uspokajała, śpiewając kołysanki. Wiem, że to było zaledwie kilka tygodni po wypadku, bo od tamtej pory płacz małego się zmienił. Głos Kourtney też, ledwo, ale jednak.

    Nagle zdałam sobie sprawę, jak wiele szczegółów zapamiętałam. Normalnie nigdy bym tego nie zauważyła, nawet po rocznej przerwie od spotkań z rodziną. Na sto procent nie poznałabym, że dźwięk ich głosu jest odrobinkę niższy lub wyższy.

    Dziwne.

    Andrea objęła mnie ramieniem, a ja przyjęłam jej chęć niesienia ukojenia i spokoju. Oparłam się o nią i nie przeszkadzało mi, że tuliła mnie do siebie. Normalnie w miejscu publicznym nie pozwoliłabym na to nikomu, żeby nie wyjść na mięczaka przez wszystkimi moimi „wielbicielami”. To czasami  było męczące. Nawet częściej niż czasami.

    - Dziesięć! Dziewięć! Osiem!

    Skandowanie tłumu sprowadziło nas na ziemię, więc wstałyśmy i ruszyłyśmy w stronę placu. Nie musiałam przepychać się między ludźmi, sami się odsuwali. Stanęłam z Andreą niedaleko wieży zegarowej, odliczając razem ze wszystkimi.

    - Siedem! Sześć! Pięć!

    Poczułam na sobie czyjś wzrok. Odruchowo rozejrzałam się, ale nikogo podejrzanego nie zauważyłam. Po krótkiej chwili dziwne uczucie zniknęło.

    – Cztery! Trzy! Dwa!

    Nagle go dostrzegłam. Stał wśród ludzi, odwrócony tyłem do wieży, zza której za moment miały za moment wylecieć fajerwerki. Patrzył wprost na mnie. Czułam to, bo nie widziałam jego twarzy – zasłaniał ją kaptur. Po postawie i szerokich ramionach rozpoznałam, że to mężczyzna.

    – Jeden! Nowy rok!

    Niebo oświetliły tysiące kolorów, od ciemnego granatu, przez jasną zieleń, po płynne złoto. Przez chwilę odwróciły moją uwagę, a krzyki tłumu mnie ogłuszyły. Kiedy znów spojrzałam na tamtego chłopaka, nie było go. Zniknął. Nie zauważyłam go też nigdzie indziej.

    Musiał sobie pójść.

    – Szczęśliwego Nowego Roku! – Andrea uścisnęła mnie serdecznie i ucałowała moje policzki. Otworzyła butelkę szampana, a korek z hukiem odleciał kilka metrów dalej.

    Następne dziesięć minut spędziłam na przyjmowaniu życzeń od znajomych. Wśród nich zauważyłam Perrie, Ashtona i Sylvię. Ashton był niewysokim chłopakiem o przeciętnej urodzie. Poznałam go dzięki jego siostrze, Sylvii, z którą niegdyś chodziłam na lekcje śpiewu. Zrezygnowałam po miesiącu, bo mi się znudziło. Zdecydowanie wolałam taniec.

    - Mam nadzieję, że dobrze się bawisz – usłyszałam gdzieś z tyłu. Odwróciłam się i spojrzałam prosto w orzechowe oczy wysokiego (i naprawdę przystojnego) bruneta, które śmiały się, patrząc wprost na mnie. – Bo ja od tego momentu doskonale. – Pochylił się i lekko mnie przytulił.

    Jonathan.

    – Cześć, Jace. – Uśmiechnęłam się delikatnie, odwzajemniając uścisk.

    Od kiedy tylko znamy się z Jonathanem – czyli jakieś dziesięć lat – zawsze czułam się bezpiecznie w jego towarzystwie. Kiedy byłam zaledwie dziewięcioletnią dziewczynką, uratował mnie od wściekłego kota, który z niewiadomych przyczyn rzucił się na mnie i zaczął mnie zaciekle drapać. Odgonił go wtedy wodą z węża ogrodowego. Kilka lat później złapał mnie, kiedy prawie wpadłam do studni na wsi u dziadków. No i w końcu w zeszłym roku to on zadzwonił po pomoc, gdy mój samochód zniknął w ciemnych falach North River. Jechał za mną, by sprawdzić, czy bezpiecznie trafię do domu, kiedy to się stało.

    Pocałował mnie w czoło i przywitał się z Andreą. Zrobiło mi się dziwnie zimno, kiedy wypuścił mnie ze swoich ramion, ale wciąż czułam ten wszechogarniający spokój, który przychodził zawsze, gdy wdychałam jego zapach – domu, pierników jego mamy i lekki odorek benzyny. W końcu był mechanikiem. Ale mnie to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie - to chyba właśnie tę woń lubiłam najbardziej.

    Chwilę później spokój się rozwiał, wraz z chwilą, w której poczułam mocne perfumy waniliowe, od których zakręciło mi się w głowie.

    – Cześć, Averynette – powiedział ktoś sarkastycznie. Od razu poznałam ten głos, wysoki, przesycony nienawiścią i sztuczną słodyczą.

    – Amelle. – Przywitałam ją chłodnym spojrzeniem.

    Mogłam się spodziewać tego, że jak zawsze za jej plecami będzie stał wierny stróż Ryan, ale i tak lekko zakuło mnie w piersi na jego widok. Źle się czułam, widząc, jak stacza się pod jej wpływem. Biedny, biedny Ray…

     – Ach, cudowne rozpoczęcie roku – westchnęła Amelle, odrzucając głowę w tył i wdychając  zapach petard i alkoholowego szampana, który teraz u wszystkich lał się strumieniami. – Jakie macie postanowienia? – Znów skierowała spojrzenie swoich niebieskich oczu na nas. Nie dała nikomu dojść do słowa. – Bo ja już wybrałam. Chcę dojść na sam szczyt. Nie zawaham się przed niczym, by tego postanowienia dotrzymać. W końcu czas na zmiany, nieprawdaż? – Spojrzała na mnie znacząco i zaśmiała się szyderczo. Za nią Ryan stał i patrzył się na wciąż strzelające fajerwerki. Nie mieszał się w naszą wymianę zdań. A raczej jej atak na mnie.

    – Miło, że pytasz – odparłam spokojnie, chociaż w środku cała drżałam ze złości. –  Na sam szczyt, powiadasz? Oj, to chyba trochę czasu ci to zajmie, bo z dna jest tam daleka droga. – Uśmiechnęłam się kpiąco. -  Ja natomiast mam zamiar sprawić, byś w końcu przestała robić z siebie idiotkę. Może dać ci numer do swojego fryzjera? – Dotknęłam swoich gęstych i miękkich pukli brązowych włosów, patrząc na jej blond welon spływający po plecach. – Bo chyba twój nie wie, jak używa się farby. Masz straszne odrosty, a z tym nie wyglądasz zbyt dobrze. – Zrobiłam smutną minę i wzruszyłam ramionami.

    Podczas gdy ja starałam się zachować spokój, Amelle cała wrzała ze złości. A może nawet żywej furii.

    – To jeszcze nie koniec. Pożałujesz tych słów, suko – syknęła w moją stronę, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła w swoją stronę, ciągnąc za sobą Ryana. Chłopak natomiast odwrócił się i spojrzał na mnie przez moment. Zdziwiłam się, bo wyglądał tak, jakby chciał mnie przeprosić za zachowanie jego dziewczyny…

    Albo za coś innego.